Ποιος τη ζωή μας κυβερνά...;

17 Νοέμβρη 1973: Χάρη σ' εκείνους γιορτάζουμε την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΑ!

"Στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει; πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;"

Μέσα από την χαρακτική του εξαιρετικού καλλιτέχνη Τάσσου, ανασκευάσαμε την ιστορία του Πολυτεχνείου με σύντομες και περιεκτικές περιγραφές. Τα παιδιά κλήθηκαν να αποτυπώσουν σε αλουμινόχαρτο, προσομοιώνοντας την μέθοδο, τις εντυπώσεις τους από αυτήν την ένδοξη σελίδα της ελληνικής ιστορίας.

Η δραματοποίηση μας βοήθησε να κατανοήσουμε βιωματικά τα γεγονότα και να αποδώσουμε κι εμείς φόρο τιμής στους νεκρούς...

Βίντεο και παραμύθια μας εισήγαγαν βαθύτερα στις έννοιες δημοκρατία και δικτατορία.

Έτσι δεν δυσκολευτήκαμε να αποτυπώσουμε εικαστικά πώς νιώθουμε ελεύθεροι και μη. Μάλιστα ανακαλύψαμε ότι η ελευθερία και η δικτατορία κρύβονται παντού, ακόμα και στις λέξεις... Αγάπη λοιπόν στην ελευθερία και πόλεμος= δικατατορία!

Αγάπη μέσα από τραγούδια και λουλούδια και ζωγραφιές χαρούμενες που επιζητούν την ειρήνη και την ελευθερία των ανθρώπων!

Ήρθε η στιγμή να χρησιμοποιήσουμε αγαπημένους ήρωες των παιδιών για να εμπεδώσουν την ιστορία, τα αίτια και τα αποτελέσματα. Έτσι ο Καραγκιόζης, το Κολλητήρι, ο Μπαρμπα Γιώργος και ο Μορφονιός επιδίωξαν να μας πείσουν αν όλα όσα λέγονται είναι αλήθεια ή ψέμματα με το Κολλητήρι να επιθυμεί διακαώς την συμμετοχή τους σε Συλλαλητήριο για το Πολυτεχνείο. Τελικά η αλήθεια νίκησε, όπως πάντα άλλωστε, και πείστηκε ακόμα και ο Καραγκιόζης, που μεταξύ μας, είναι λίγο αγύριστο κεφάλι!!! Όσο για το Κολλητήρι... είναι από εκείνες τις στιγμές που ξέρεις ποιο είναι το σωστό και το κάνεις όσο και αν σου το απαγορεύουν... όσες καρπαζιές και αν φας! Γελάσαμε και μέσα από το χιούμορ αντιληφθήκαμε την ανάγκη να υποστηρίζουμε τα πιστεύω μας και να μαχόμαστε για την ελευθερία μας!

Το θέατρο σκιών μας ενθουσίασε και βρήκαμε την ευκαιρία να πειραματιστούμε με τη σκιά... Θα επανέλθουμε όμως σύντομα για περισσότερα παιχνίδια!

Προς το παρόν παίξαμε με τις σκιές μας και την κατεύθυνσή τους και φυσικά δεν θέλαμε να σταματήσουμε!

Τόσο που τελικά φτιάξαμε τα δικά μας θεατράκια με παλιά κουτιά παπουτσιών και ρυζόχαρτο. Συμπληρώσαμε με τις απαραίτητες φιγούρες του Πολυτεχνείου και είμαστε έτοιμοι να αναπαραστήσουμε την ιστορία!

Η γιορτή μας είχε το δικό της χαρακτήρα, ήταν λίγο σκιερός και πολύ πολύ ουσιαστικός...

Ανά ομάδες των τριών ή τεσσάρων παιδιών παίξαμε με τις φιγούρες μας όποιο σημείο της ιστορίας θέλαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε τραγουδώντας γιατί... Για να γυρίσει ήλιος θέλει δουλειά πολλή....

Ζήτω η Δημοκρατία!